تا کنون صنعت روکش آسفالتی با بازیافت روسازی های آسفالت دارای موفقیت های زیادی بوده است. بازیافت روسازی های آسفالتی به سال 1915 برمی گردد (Kandhal & Mallick 1997) اما تا اوایل دهه 1970 که قیمتهای قیر در نتیجه تحریم نفتی اعراب در سال 1973 افزایش یافت ، به یک روش معمول تبدیل نگردید. صنعت روکش آسفالت با توسعه فناوریهای بازیافت که به کاهش تقاضا برای قیر و در نتیجه کاهش هزینه مخلوط های روکش آسفالت انجامید به این وضعیت واکنش نشان داد. بسیاری از شیوه هایی که ابتدا در آن دوره توسعه یافته بود ، امروزه نیز مورد استفاده قرار می گیرد و به بخشی از عملیات معمول برای ساخت و بازسازی روسازی تبدیل شده است.
انگیزه های بازیافت شامل صرفه جویی اقتصادی و مزایای زیست محیطی است. بازیافت تقاضا برای منابع طبیعی تجدید ناپذیر (اعم از قیر و سنگدانه ها) را کاهش می دهد و در نتیجه انرژی مربوط به استخراج و حمل و نقل این مواد اولیه خام را کاهش می دهد. بازیافت همچنین از دفن مواد قدیمی روسازی که در حین بازسازی حذف گردیده اند جلوگیری می نماید. بطور عمده منفعت اقتصادی ناشی از صرفه جویی در هزینه مواد ناشی از جایگزینی بخشی از مصالح جدید و قیر است. قیر و اجزای سنگدانه مخلوط آسفالت بیشترین بخش هزینه ساخت روسازی را تشکیل می دهد.
بیش از سه دهه است که دو اصل راهنمای بازیافت آسفالت می باشد:
1 – مخلوط های حاوی تراشه باید همان نیازهای مخلوط با تمام مواد اولیه را داشته باشند.
2 – مخلوط های حاوی تراشه باید معادل یا بهتر از مخلوط های مصالح جدید عمل کنند.
بررسی های اخیر از صنعت روسازی آسفالت گزارش داده است که در سراسر جهان متوسط محتوای تراشه در مخلوط های جدید آسفالت در سال های اخیر به طور پیوسته افزایش یافته است و متوسط محتوای تراشه به بیش از 25 درصد رسیده است. با این حال ، درصد تراشه مورد استفاده در ترکیب مخلوط در کارخانه های بازیافت گرم جدید به میزان قابل توجهی در کشورهای مختلف متفاوت است.
مخلوط های بازیافتی با کیفیت سالهاست که با موفقیت طراحی و تولید می شوند. اثبات این امر در عملکرد است: یک مطالعه اخیر که عملکرد مخلوط های بازیافتی و در مقایسه با مخلوط های با مصالح جدید را بر اساس داده های عملکرد بلند مدت روسازی (LTPP) از 16 ایالت آمریکا و دو استان کانادا مقایسه کرده است ، بیانگر این است که پوشش های حاوی حداقل 30 درصد تراشه عملکردی برابر با استفاده از مخلوط های با مصالح جدید دارا است. (Carvalho et al…2010; West et al..2011) در آزمون آزمایشی NCAT ، بخشهای آزمایشی حاوی 50٪ تراشه با استفاده از روشهای استاندارد طراحی اختلاط سوپرپیو (Super pave) برای هر لایه در تمام مراحل تست عملکرد در طول پنج سال بارگذاری سنگین ، از مخلوط شامل مصالح اولیه جدید بهتر عمل نموده است.
(West et al..2011; Timm et al. ,2016)
نتایج عملکرد روسازی مشاهده شده منجر به اعتماد و استفاده از تراشه بالا در پروژه های آینده می گردد.
